Ine van der Heijden, geboren Smulders, in een huis op de hoek van het kanaal en de Kapelstraat in Mirrooij. Inmiddels verdwenen na de grote aanpassingen van de N279 en het Dynamisch Beekdal. Ine was een markante Mirrooijse en werd een paar jaar na oprichting lid van carnavalsvereniging De Doofpotters. Daar was ze vele jaren penningmeester en een Doofpotter in hart en nieren.

Als echte feestvierder was het carnaval een van de belangrijkste gebeurtenissen op haar jaarkalender. Eerst in café de Doofpot en later in de Driezeeg. Als je de kroeg binnenliep dan zag je haar al zitten. Links aan de tafel bij de ingang was haar vaste stek. Van de vroege ochtend tot de late avond. Nooit naar huis toe gaan, overal aan meedoen. Ze was openhartig en eerlijk, geïnteresseerd in anderen, begaan met het dorp, trouw en loyaal, had een heel sterke eigen mening en was soms ook lekker ondeugend. Toen de wet op het rookverbod in de cafés inging rookte Ine nog een tijdje gewoon door, sigaret onder de tafel, bier op de tafel.

Ze was altijd in voor een geintje, zeker carnavalesk, en als ze het niet zelf verzon dan werkte ze graag mee met anderen. Dus toen de Vage Kennissen Kring haar en Ad vroegen om de Vage BeschermKennissen van de kring te worden, als parodie op de beschermheer en vrouw van het kabinet, zei ze meteen ja.

Bij Dun Blaouwun Beer raakte Ine al vroeg betrokken. Begin jaren zeventig begon men met de eerste Zeverdursaovunden. Van elke carnavalsvereniging werd er medewerking gevraagd en Ine besloot om te gaan optreden als zeverdursartiest. Ze trad voor het eerst op in de rol van Marie Brands met een buut over lokale gebeurtenissen. Het optreden en teksten verzinnen was haar op het lijf geschreven. Ze werd al snel lid van de Zeverdurscommissie en heeft dat steeds met veel toewijding en plezier gedaan. Ze verzette, naast haar tekstschrijven, veel werk zoals het bedienen van de volgspot en het souffleren van artiesten. Ze begeleidde persoonlijk vele artiesten en wist met haar doortastende aanpak het beste uit hen te halen. Ine zei waar het op stond, ze nam geen blad voor de mond, haar adviezen waren altijd eerlijk en recht uit het hart. Ze schreef ook teksten voor kinderen toen de jeugdzeverdursmiddagen werden gestart. Ine bleef altijd zichzelf en ging nooit naast haar schoenen lopen. Toen ze na meer dan dertig jaar afscheid nam van de Zeverdurscommissie wilde ze niet, bij wijze van dank, uitgenodigd worden op de eerstvolgende Zeverdursaovunden. Ik koop gewoon een kaartje, zei ze. En als jullie mij in de volle zaal vragen naar het podium te komen dan sta ik op en ga ik naar huis! Ine wilde op de achtergrond blijven, die bescheidenheid siert haar. Ine heeft enorm veel betekend voor het zeveren in dun Birrekoal. Ze had een echt blaouw hart en hielp Dun Blaouwun Beer ook met allerlei andere zaken.

Ze is onderscheiden met de hoogste waarderingen die Dun Blaouwun Beer kent, de Joker en de Zilveren Beer. Wij wensen haar man Ad en haar kinderen Ingrid en Arno, hun partners en kinderen, en de rest van de familie veel sterkte.