Rens Stapper, is deze week overleden. Zij was weduwe van Wim Stapper en misschien wel dankzij haar Amsterdamse afkomst, een open houding en het hart op de tong, was ze zeer goed geworteld in Berlicum. Het echtpaar Stapper had hier decennia lang een juwelierszaak en was hofleverancier van Dun Blaouwun Beer voor al het zilverwerk. En dat is opgeteld over ruim 50 jaar een indrukwekkende hoeveelheid medailles, onderscheidingen, kettingen en ambtsketens. Niet alleen voor Dun Blaouwun Beer, maar veel mensen die iets speciaals met een Birrekoals tintje nodig hadden, lieten dat maken door de Stappertjes. Rens was recht door zee, en heeft Dun Blaouwun Beer altijd in haar hart gedragen. Maar als haar iets niet zinde, dan hoorde je dat ook. Ze had de gave om haar uitgesproken mening levendig te delen. Met een onvervalst Amsterdams accent werd de spreekwoordelijke olifant in de kamer benoemd. Betrokken en geïnformeerd bleef ze tot op het laatst. Begin juni hebben we haar nog bezocht. Haar grote wens was om nog eens een bezoek te krijgen van de opperbeer met de Prins en Adjudant in vol ornaat, dus met al het zilverwerk dat eens geschonken is door de Rens en Wim Stapper. Ze stak haar verrassing over dit bezoek niet onder stoelen of banken, gewoon zoals ze was, en waardeerde het enorm. Bij een later bezoek wist ze allerlei anekdotes over enkele burgemeesters van onze gemeente te vertellen Die kwamen natuurlijk steeds met hun ambtsketen wanneer daar iets aan moest gebeuren. Na het overlijden van haar man kwam Dun Blaouwun Beer nog jaarlijks bij haar, omdat ze elk jaar opnieuw de joker onderscheiding beschikbaar stelde. Ik heb nog een voorraadje, dus kom er maar gerust een halen zei ze, als we haar belden. Dat werd steevast een halve middag koffiedrinken en nieuwtjes uitwisselen. Ook was Rens nog steeds een vaste bezoekster van de Zeverdursaovunden en als het lukte kwam ze ook naar de sleuteloverdracht. Maar het Stapper tijdperk is nu helaas definitief afgesloten. We gaan haar missen, maar niet vergeten.