Wies van Schalen was in de jaren zeventig en tachtig lange tijd zeer actief bij carnavalsstichting Dun Blaouwun Beer. Zij gaf de aanzet voor de zeer kenmerkende onderscheiding genaamd de Joker, en was de eerste die deze in 1981 kreeg uitgereikt. Haar man, Sjef van Schalen, was destijds opperbeer in Dun Birrekoal, de voorzitter van Dun Blaouwun Beer. In de bestuursvergaderingen van de stichting trok Sjef vaak acties naar zich toe met de woorden ”Geef maar, dat doet ons vrouw wel”. En Wies deed het, jarenlang, als verlengstuk van het bestuur. Tot een dag in 1981, het bestuur vergaderde bij Sjef en Wies thuis en Sjef zei weer “Geef maar, dat doet ons Wies wel”. Waarop Wies uit de andere kamer riep “Ja hé, ik ben toch geen joker!”. Dun Blaouwun Beer reikt sindsdien jaarlijks de Joker uit aan iemand die zich onderscheidt door een enorme hoeveelheid gezonde Birrekoalse werklust, dikwijls onopgemerkt achter de schermen blijft, en niet graag op de voorgrond treedt.

Wies was een regelaarster. Je kunt het zo gek niet verzinnen of ze zorgde dat het in orde kwam. Bij Wies en Sjef thuis lag in die tijd alles van Dun Blaouwun Beer opgeslagen en Wies zorgde er ieder jaar voor dat iedereen er weer keurig gekleed bij liep. Was er een oefenruimte nodig voor de Springdinger, dan kon dit wel bij Wies op school. Bleek er opeens een gat in het programma van de Zeverdursaovunden dan werd dat dicht gelopen door Wies. Ook is ze jaren de grote organisator geweest van de Blaouw Vrouwen, die in die jaren een tussenact verzorgden bij de Zevurdursaovundun, en uiteraard in de optocht meeliepen. De voorbereidingen hiervoor vonden plaats bij Sjef en Wies thuis. Het was daar maandenlang de zoete inval en menige avond werd er samengekomen om zowel de grote als kleine plooien glad te strijken. In 1986 werd Wies ook nog eens onderscheiden met de Zilveren Beer, de hoogste onderscheiding van Dun Blaouwun Beer. Dat was een enorme eer voor haar die nog eens benadrukt wordt door de volgende anekdote. Een tijdje terug sprak Wies met een van de organisatoren van “Zilveren Beer in Memoriam”. Dat is een gedenkteken in de vorm van een glazen display waarin de Zilveren Beer onderscheidingen van overledenen worden bewaard en gedurende het carnavalsseizoen getoond aan het Birrekoalse publiek. De Zilveren Beer van Sjef stelde zij daarvoor elk jaar beschikbaar. Wies wilde de Zilveren Beren van Sjef en haarzelf laten opnemen in haar testament en laten erven door de betreffende organisator zodat ze beschikbaar bleven voor het gedenkteken en niet verloren zouden gaan.

Over het leven van Wies valt nog veel meer te vertellen. Ze was onder andere ook zeer actief bij de lokale radio in Berlicum. De organisatie van de Brabantse avonden, eerst in de Gouden Leeuw en later in Den Durpsherd. Carnavalsvereniging de Koalstampers, de Zonnebloem, achter de schermen bij ‘t Kumt Vaneigus. Laten we haar leven herinneren in de grote inzet die ze voor Berlicum op vrijwilligersgebied heeft gehad.